یادداشتی انتقادی درباره قوانین جدید آکادمی اسکار: هرگز کسی این‌گونه فجیع به کشتن خود برنخاست!
عصرسینما: اعلام قوانین جدید آکادمی اسکار درباره شیوه جدید داوری فیلمها و الزام سازندگان آنها به استفاده از اقلیت های نژادی و جنسی در پروژه هایشان، موجی از واکنش ها را برانگیخت. برخی از منتقدان این کار آکادمی اسکار را ستایش کرده و آنرا قدمی مثبت جهت برابری در سینما دانستند و برخی دیگر از منتقدان شیوه دستوری این قانون و الزام کارگردانان و فیلمسازان به انجام اینکار را اشتباه دانسته و از تاثیر بحث های فراسینمایی در داوری فیلمها انتقاد کردند.
در همین زمینه آریا قریشی منتقد سینما یادداشتی نوشته که به شرح زیر است:
«هرگز کسی این‌گونه فجیع به کشتن خود برنخاست!»
قوانین غریب آکادمی اسکار _ که البته در سال‌های اخیر به‌شکل نانوشته در حال اجرا بود و حالا رسمیت پیدا کرده _ مثل هر تلاش دیگری برای برداشتن تحمیلی مرزهای جنسیتی و نژادی به ضد خود تبدیل خواهد شد؛ در درجۀ اول به این دلیل که خودْ نمایان‌گر شکلی از نژادپرستی است: «ما _ به‌عنوان کسانی که کماکان حق تصمیم‌گیری در مورد ستایش یا تنبیه شما را داریم _ به شما توجه کرده و دست نوازش بر سر شما خواهیم کشید چون شما زن، سیاه‌پوست، همجنس‌گرا، لاتین یا آسیایی‌تبار هستید و نه چون در مقام یک فیلمساز، فیلمنامه‌نویس یا بازیگر کار خود را خوب انجام می‌دهید». آیا این، شکل دیگری از نژادپرستی نیست؟ به راستی این رویکرد که «به شما توجه خواهیم کرد چون سیاه‌پوست هستید» به‌اندازۀ این رویکرد که «به شما توجه نخواهیم کرد چون سیاه‌پوست هستید» افراد را به نژاد _ و نه توانایی و کیفیت کار _ محدود نخواهد کرد؟
از سوی دیگر آیا خیلی‌ها، از این به بعد، چنین فکر نخواهند کرد که موفقیت هر فیلم یا چهره‌ای که واجد شرایط نامزدی اسکار بوده و به موفقیت رسیده، به واسطۀ مضامین و تیپ‌های مورد استفاده‌اش بوده و نه کیفیتِ کار (همان‌طور که در سال‌های اخیر چنین اندیشیده‌اند)؟ آیا این قوانینِ _ ظاهراً _ نوع‌دوستانه، به‌زودی به یک برچسب تبدیل نخواهد شد؟ آیا اگر فردی حقیقتاً شایستگی نامزدی/ دریافت جایزۀ اسکار را داشته باشد و به این جایگاه برسد، باز هم متهم به این نخواهد شد که به‌خاطر قومیت یا نژادش به این مهم دست یافته و نه توانایی‌های حرفه‌ای؟
واقعیت این است که این قوانین، علیه حقوق سیاه‌پوستان/ همجنس‌گرایان/ آسیایی‌ها (و…) عمل خواهد کرد. همان‌طور که بحث‌های پیش‌آمده در مورد تساوی تحمیلی تعداد فیلم‌های پذیرفته‌شده از سوی زنان و مردان در جشنواره‌های سینمایی علیه هویت فردی هر فیلمساز زن عمل می‌کند و زنان باید اولین معترضان به چنین مقرراتی باشند. یک فعال واقعیِ حقوق مدنی تلاش خواهد کرد که ارزش هر فرد، «فارغ از» رنگ پوست، جنسیت، نژاد و قومیت او مورد ارزیابی قرار گیرد؛ نه این که فردی را «به‌واسطۀ» این ویژگی‌ها مورد تقدیر قرار دهیم. در راه مبارزه با تبعیض، گویی دارند پایه‌های شکل تازه‌ای از تبعیض را می‌چینند. معیار کماکان رنگ پوست/ نژاد/ جنسیت است و نه حرفه‌ای‌گری و توانایی‌های فردی.
